Une quinzaine d’écoles, qui servaient de bureau de vote, couvertes de tags

Bordeaux, 25.05.14

“Ne quinzaine d’écoles bordelaises, qui servaient de bureau de vote dimanche 25 mai, ont été couvertes de tags manifestement anarchistes (le message étant « destroïka ! ») dans la nuit de samedi à dimanche.
Dans certains cas, les serrures ont été dégradées. Voici les écoles visées : Dupaty, Montgolfier, Menuts, Nuits, Nuyens, Somme, Raymond-Poincaré, Jules-Ferry, Stéhelin, Paul-Doumer, Joséphine, Paul-Lapie, Paul-Bert…
La mairie a déposé plainte, et précise que ces actes n’ont en rien perturbé la tenue du scrutin.”

Quelle: www.sudouest.fr

Münchner GBW-Fassade in Farbe

München, 23.05.14

In der Nacht auf den 23. Mai 2014 haben wir die Fassade der GBW-Verwaltung in München mit einem neuen Anstrich versehen.

Im Zuge der sogenannten Finanzmarktkrise stellte sich heraus, dass die Bayerische Landesbank bei der Übernahme der Hypo Alpe Adria Bank mächtig Kohle in den Sand gesetzt hatte. Es folgte eine Finanzspritze von 10 Mrd Euro aus dem bayerischen Landeshaushalt und der damalige Finanzminister Söder ordnete zur Kompensation den Verkauf der GBW mit ihrem Bestand von 32.000 Wohnungen an. Ein Drittel dieser Wohnungen befindet sich in München.

Jetzt müssen die Mieter_innen für diesen Deal zahlen: Bis 2015 sollen 4.500 Wohnungen weiterverkauft werden, die jetzigen Eigentümer_innen rechnen dabei mit einem Gewinn von 130 Mio Euro. Wer diese Eigentümer_innen eigentlich sind, ist nicht ganz klar. Das Geflecht aus Briefkastenfirmen mit Namen wie „Pearl AquioCo“ oder „Blitz-13-308 ist auch für Immobilienmarkt-Expert_innen undurchschaubar. Sicher ist aber, dass die bekannte Augusburger Patrizia AG und auch die ehemaligen GBW-Geschäftsführer Claus Lehner, Mathias Steinhauer und Stefan de Greiff an diesen Firmen beteiligt sind und jetzt Kasse machen wollen.

Für die betroffenen Mieter_innen der GBW bedeutet der Verkauf: Mieterhöhungen oder Kündigungen. Sie trifft nun das gleiche Schicksal, wie viele andere Münchner_innen, die durch die Mietexplosion aus ihren Wohnungen und Wohnvierteln verdrängt werden während sich private Investoren die Taschen voll machen.

Mit unserer Aktion gegen die GBW und die Privatisierung der Wohnungen solidarisieren wir uns mit den anderen Aktivitäten, die im Rahmen der bundesweiten Aktionstage gegen die Eröffnung der neuen EZB-Zentrale in Frankfurt organisiert wurden. Sie sind Teil der Mobilisierung gegen die neoliberale Struktur- und Sparpolitik der Troika aus IWF, EZB und Europäischer Kommission. Die Troika schafft durch ihre verordneten Sparprogramme die Grundlage dafür, dass tausende Menschen in Portugal, Spanien, oder Griechenland in Erwerbslosigkeit und Armut gedrängt werden. Die erzwungene Privatisierung von gesellschaftlichem Eigentum und von öffentlichen Dienstleistungen lockt die Renditejäger_innen aus der ganzen Welt an, um satte Extraprofite einzustreichen. Genauso wie jetzt beim Verkauf der GBW-Wohnungen.

Gegen diese Politik leisten wir Widerstand. Deshalb beteiligen wir uns an der Mobilisierung gegen die EZB-Eröffnung im Herbst diesen Jahres in Frankfurt.

Wohnen ist Grundrecht!

Wir zahlen nicht für eure Krise!

Kommt alle nach Frankfurt im Herbst!”

Quelle: linksunten.indymedia.org

Scheiben der CreditPlus Bank zerstört

Mannheim, 21.05.14

“In den letzten Tage fand in Mannheim offensichtlich eine antikapitalistische Aktion im Rahmen von Blockupy statt. Diese richtete sich gegen die CreditPlus Bank, die sich am unteren Ende der Planken befindet. Noch immer sind die zerstörten Scheiben nur provisorisch mit Holzplatten verdeckt.

In einer Erklärung, die in der Szene zirkuliert, erklärt die Gruppe “Antikapitalistische Autonome” folgendes:

“…Wir verorten unsere Aktion gegen die CreditPlus Bank im Rahmen der Blockupy Aktionstage, denen wir eine selbstbestimmte Aktion, jenseits angemeldeter Demonstrationen, hinzufügen wollen. Wir sind solidarisch mit den Menschen die überall in Europa gegen Kürzungspolitik und Kapitalismus auf die Straße gehen. Banken sind nur ein Symbol, weg muss der ganze Kapitalismus!…””

Quelle: linksunten.indymedia.org

Zeitarbeitsfirma markiert

Stuttgart, 19.05.14

“In der Nacht auf den 19.05.2014 haben wir im Rahmen der Blockupy Aktionstage die Büroräume der Zeitarbeitsfirma Randstad in der Königsstraße 56 mit Farbe markiert. Randstad steht hier symbolisch für das Konzept Zeitarbeit, als eines der größten Unternehmen in dieser besonderen Form der Lohnarbeit.

Zeitarbeit ist eine besonders perfide Art der Ausbeutung. ArbeiterInnen, die bei Zeitarbeitsfirmen angestellt sind, bekommen weniger Lohn für die gleichen Tätigkeiten, werden bei Streiks für bessere Arbeitsverhältnise gerne als StreikbrecherInnen eingesetzt und schaffen in den seltensten Fällen den Sprung in feste und tariflich geregelte Arbeitsverhältnisse. Wir geben uns hier allerdings nicht der Illusion der “guten Arbeit” im Kapitalismus hin, sondern wollen ihn dort angreifen, wo seine hässliche Fratze am deutlichsten zum Ausdruck kommt.

Zeitarbeit abschaffen! Kapitalismus angreifen!

Revolutionäre Perspektiven erkämpfen!”

Quelle: linksunten.indymedia.org

Deutsche Bank mit Farbbeuteln beworfen

Stuttgart, 17.05.14

“Anlässlich der europaweiten Aktionstage, die in Deutschland unter das gemeinsame Dach von Blockupy gestellt sind, fanden in Stuttgart am 17.05.2014 eine Demonstration mit 3000 Teilnehmenden sowie kreative Aktionen und Aktionen des Zivilen Ungehorsams auf der Konsummeile Königstraße zu den Themen Bekleidungsindustrie, Pflege und Care-Arbeit, Prekarisierung und Zeitarbeit sowie Tierausbeutung statt.

Die Stuttgarter Demonstration unter dem Motto „Macht Europa anders. Für ein Europa von unten“ in Verbindung mit einem Kongress wurde vom Stuttgarter Bündnis „Wir zahlen nicht für Eure Krise“ schon geplant, bevor die europäische Blockupy-Vernetzung die europaweiten Aktionstage beschlossen hatte. Da das Stuttgarter Krisenbündnis selbst Teil von Blockupy ist und sich in die Vorbereitung und Durchführung der Aktionen noch süddeutsche Gruppen der interventionistischen Linken und schließlich mehrerer Blockupy-Plattformen einbrachten (Nürnberg/Fürth/Erlangen, Heilbronn, Mannheim, München, Freiburg, Tübingen-Reutlingen, Saar, Karlsruhe, Aschaffenburg), waren die Aktionen auch Ausdruck einer gelungenen süddeutschen Blockupy-Vernetzung.

Wie es leider inzwischen bei Blockupy-Aktionen schon Tradition ist (u.a. Kessel in Frankfurt 2013) begann der Aktionstag mit Repression: Im weiten Bereich um die Auftaktkundgebung war die Polizei massiv präsent und führte unter Androhung von Gewahrsamnahme Personalienkontrollen und Durchsuchungen durch. Im Hauptbahnhof wurden ankommende DemonstrationsteilnehmerInnen abgefangen, Busse aus Mannheim, Freiburg und Nürnberg wurden von der Polizei aufgehalten. Die VeranstalterInnen prüfen juristische Schritte gegen diese schikanösen Kontrollen und die Behinderung der Teilnahme an einer ordnungsgemäß angemeldeten Demonstration. Nachdem dieses Vorgehen der Polizei schon schlimmes für die Demonstration befürchten ließ und vom Lautsprecherwagen „Deeskalation sieht anders aus!“ gefordert wurde, lief die Polizei dann zwar stellenweise Spalier neben der Demonstration, hielt sich aber insgesamt für Stuttgarter Verhältnisse doch vergleichsweise zurück.

In Redebeiträgen u.a. von ver.di Stuttgart, der interventionistischen Linken, aus dem Widerstand gegen Stuttgart 21, aus der 15-M-Bewegung Madrid/Spanien, über die Situation in Griechenland wurden vielseitige Bezüge auf die europäische Krisenpolitik und deren verheerenden Auswirkungen auf die Daseinsfürsorge in den betroffenen Ländern, aber auch die globalen Ausbeutungsverhältnisse (z.B. Arbeitsbedingungen in der Bekleidungsindustrie) im Kapitalismus grundsätzlich gezogen und auf aktuelle Kämpfe gegen das Freihandelsabkommen TTIP, gegen Stuttgart 21 und andere unnütze Großprojekte, gegen Prekarisierung, für Gemeingüter (commons) und soziale Infrastruktur Bezug genommen.

In Gedenken an die toten Bergwerksarbeiter des durch Privatisierung und fehlende Sicherheitsmaßnahmen verursachten Grubenunglücks in Soma/Türkei wurde eine Schweigeminute eingelegt.

Auf der Demonstration waren zahlreiche Gruppen, Organisierungsansätze und Organisationen vertreten, u.a. ver.di, IG Metall, attac, linke GewerkschafterInnen, Parteien (LINKE, DKP, MLPD), DIDF, interventionistische Linke, NaO-Prozess, Perspektive Kommunismus, Ums Ganze,… Neben einem Bündnisblock gab es einen revolutionären Block, einen antinationalen Block, TierbefreierInnen, Samba-Aktivist*innen von Rhythm of Resistance aus verschiedenen Städten,…

Im großen Blockupy-Block wiesen viele Transparente auf die europäische Dimension des May of Solidarity hin, es gab unzählige bunte Regenschirme sowie Parolen und Sprüche auch auf Italienisch, Französisch und Englisch, die an die internationalen Blockupy-Demos in Frankfurt erinnerten.

In der Theodor-Heuß-Straße wurde die Deutsche Bank mit Farbbeuteln getroffen und damit als Krisenprofiteur markiert.

Nach der Abschlusskundgebung auf dem Marktplatz führte attac ein kleines Straßentheater zu TTIP auf, während sich andere Demonstrationsteilnehmende schon auf den Weg zu den anschließenden Aktionen machten.

Auf dem kleinen Schloßplatz legten sich rund 60 Pflegekräfte und UnterstützerInnen für 10 Minuten auf den Boden, um – in Anlehnung an die bundesweiten Flashmobs „Pflege am Boden“ – zu zeigen, dass sich die Beschäftigten mit der akuten Personalnot und der Überlastung in Krankenhäusern und Altenheimen nicht abfinden werden. MitarbeiterInnen aus verschiedenen Krankenhäusern schilderten ihre dramatische Situation vor Ort.

Etwa 50 Personen blockierten den Eingang eines H&M-Bekleidungsgeschäfts, um auf die miserablen Arbeitsbedingungen in den Produktionsländern aufmerksam zu machen. Vor dem Eingang wurde ein Transparent angebracht, auf dem “Made in Billiglohnländer. 100% Ausbeutung” zu lesen war. Am 24. April jährte sich der verheerende Unfall in Bangladesh, bei dem mehr als

1100 Menschen starben. Die Protestierenden forderten von den europäischen Bekleidungsunternehmen, die den Tod der ArbeiterInnen mit zu verantworten haben, eine sofortige Entschädigung der Familienangehörigen der Opfer.

Auf der belebten Königstraße versammelten sich ca. 30-40 Personen zu einem Flashmob gegen die Zeitarbeitsfirmen Randstad und Diss. Mit Parolen, Flyern und einer kurzen Rede wurden die PassantInnen über die besonders krasse Ausbeutung in Zeitarbeitsfirmen aufgeklärt. Um die

Firmen etwas dauerhafter als Krisenprofiteur zu markieren und zu zeigen, dass die Ausbeutung hier beginnt, wurde der Eingangsbereich mit bunten Flyern gegen Kapitalismus und prekäre Beschäftigung verschönert.

Eine weitere Aktion wies auf die Situation in der Pflege- und Sorgearbeit (Care-Arbeit) hin. Diese Tätigkeiten, wie die Pflege von Kindern, Kranken und Älteren, werden äußerst schlecht entlohnt oder finden im Privaten statt, wo sie unbezahlt und meist von Frauen geleistet werden – ohne diese unbezahlten reproduktiven Arbeiten könnte der Kapitalismus nicht funktionieren. Mit Installationen aus Tischdecken und unterschiedlichsten Care-Arbeits-Utensilien (Windeln, Pflaster, Medikamente, Putzmittel, Nahrungsmittel,…) wurde das Unsichtbare sichtbar gemacht. Dazu waren Wäscheleinen mit Informationen gespannt und es wurden Flyer verteilt und Gespräche mit PassantInnen geführt.

Eine Aktion vor einem “Maredo Steakhouse”, die die verschärfte Ausbeutung von Tieren in der kapitalistischen Krise thematisieren sollte, wurde durch ein massives Polizeiaufgebot verhindert.

Insgesamt ein erfolgreicher Aktionstag in Stuttgart, auch wenn mehr Teilnehmende wünschenswert gewesen wären. AktivistInnen aus unterschiedlichsten Zusammenhängen kamen zusammen und setzen ein deutliches Zeichen der Solidarität im europäischen May of Solidarity.

Wir sehen uns spätestens mit vielen Aktivist*innen aus ganz Europa wieder im Herbst/Winter bei der neuen Europäischen Zentralbank in Frankfurt, wenn wir den Herrschenden bei der Eröffnung den roten Teppich wegziehen werden!

Mehr Berichte zu den europäischen Protesten in vielen Städten unter:

https://twitter.com/Blockupy

http://mayofsolidarity.org/

Ein sehr dürftiger Artikel der Stuttgarter Zeitung mit Fotos:

http://www.stuttgarter-zeitung.de/inhalt.blockupy-demo-in-stuttgart-farbbeutel-fliegen-gegen-bankfassade.9d06a82f-4686-49b7-a10d-72e3dcb6be3c.html

Quelle: linksunten.indymedia.org

Llamamiento de la Destroika

NUEVOS EDIFICIOS EUROPEOS QUE SE DERRUMBAN

Inauguración de la nueva sede del Banco Central Europeo | Francfort | 2015
Llamamiento de la destroika a un movimiento fantástico de resistencia

Poster Spanish

Poster Spanish

Huelgas generales sin consecuencias, “jornadas de acción” sin incidencia alguna, en ningún objetivo que merezca este nombre. En todas partes – Portugal, España, Italia, Grecia… – las luchas parecen tropezar con su marco de referencia nacional. El nivel nacional que, durante mucho tiempo, constituía el campo de acción política tanto para el Estado como para los revolucionarios – ha devenido el nivel de la impotencia. Una impotencia que permite que la ira nacionalista gane terreno.

Para nosotros, el marco nacional es agua pasada, y no tan sólo porque la cuestión de la nación siempre ha sido basura reaccionaria. En este marco ya no hay nada que ganar. El Estado sirve en bandeja lo que la Troika dispone. Para nosotros ya solo vale local e internacional.

La “Troika” compuesta por el Banco Central Europeo (BCE), el Fondo Monetario Internacional (FMI) y la Comisión Europea no sólo regula y gestiona Estados, presupuestos, gobiernos, sino que determina las condiciones de vida de las personas y las reduce a recursos humanos. Sentirse arrinconado y robado por el autodenominado núcleo central de Europa es una vivencia cotidiana en muchas partes del mundo.

Quien observa con un poco de atención los métodos del FMI sabe que no se reducen a una “estrategia del shock”. El FMI y el Banco Mundial persiguen una estrategia doble: el embrutecimiento de las sociedades mediante una reestructuración bestial de la economía, al mismo tiempo que amortiguan este shock mediante microcréditos y el fomento de pequeñas unidades económicas. La meta: que todo y cada uno/a se convierta en todas partes en empresa. Sin embargo, tampoco la tan laureada economía social y solidaria resulta un remedio adecuado contra la doctrina del shock, sino que la complementa de forma eficaz. No queremos una economía mejor, queremos el fin del cálculo, el fin de la evaluación, el fin de la medición, el fin de la mentalidad contable: tanto en el amor como en el taller.

En realidad, estamos viviendo una destrucción intencionada de lo social, una depauperación adrede, una concentración acelerada de riqueza y poder y un manejo consciente de resentimientos racistas; Alemania, en tanto que temporizador de esta estrategia es el destino adecuado de todos los que son objeto de este ataque social. Sean refugiados que arriesgan su vida, precarizados que cada vez temen más por su existencia o la clase media que, al perder su seguridad, pierde también su última ilusión – ya veremos quienes emprenden el camino junto a nosotros.

Ha llegado la hora de recuperar nuestras vidas, de reinventar la comunidad y de darle cuerpo. Para muchos, eso fue justo lo que pasó en las plazas de Túnez, El Cairo, Madrid, Estambul y lo que persiste en los barrios de Tesalónica, Roma y Barcelona – en todas partes donde compartimos el dinero, las técnicas, el conocimiento y la vida entera en torno a espacios comunes.

Hoy local mañana Francfort

No pretendemos repetir nuestros errores estructurales cometidos en el movimiento antiglobalización: no queremos activistas profesionales, altercados rituales, lemas abstractos y semivacíos de sentido que han paralizado nuestra resistencia. No en vano, a partir de un momento determinado del movimiento, algunas de nosotras apostamos por hincarnos en lo local, de rehuir la abstracción de lo global para reencontrarnos con un poco de realidad. Se nos había enrarecido el aire en red del movimiento antiglobalización en declive y vimos que, sin centros propios, sin territorio, sin desarrollo de una fuerza material en lugares reales, que podamos habitar sin reserva, colectivamente, con todo nuestro cuerpo y alma, también nosotros nos acabaríamos convirtiendo en políticos, representantes y gestores. Construir movimientos puramente activistas, constituir una nueva izquierda, solo alimenta nuevas ilusiones.

Constatamos que han ganado importancia “luchas locales” como las luchas actuales por la vivienda y espacios de vida. Algunas de estas luchas tienen tanta proyección que determinan el ritmo de los enfrentamientos de todo un país. Val de Susa en Italia, Notre-Dame-des-Landes en Francia, Gamonal en España, Calcídica en Grecia, Hamburgo en Alemania. Sin embargo, estas luchas no consiguen superar un determinado umbral político, ni siquiera cuando se ganan, por lo que los gobiernos siempre las pueden tildar de acontecimientos marginales.
Estaríamos perdidas si nos acomodáramos en este nivel de autoreferencialidad. Limitarse a yuxtaponer nuestras luchas locales y unirlas artificialmente a través de una “solidaridad abstracta” sería completamente inadecuado a la envergadura del ataque mundial a las condiciones de vida.

Después de que hace diez años unas cuantas rehuyeron la abstracción de lo global, puede haber llegado el momento de rehuir la fuerza de atracción de lo local.

Luchamos con los barrios, casas, penínsulas y valles rebeldes, y gracias a ellos. Se trata de un hecho fundamentalmente diferente de la clásica creación de redes de luchas “relacionadas entre ellas” y de las alianzas de representantes políticos con sus procesos estériles de negociación que – como cualquier burocracia – sirven en primer lugar a sí mismos. La representancia significa la sustitución de lo ausente – opongámosle la presencia real de muchos y muchas!

Por eso nos vamos a Francfort

En la medida en que también en Europa está avanzando el saqueo sin disimulo y que se está generalizando la violencia de supeditación y disciplinación, se hace cada vez más necesario devolver los golpes – defender nuestras estructuras y amistades también allí donde se planifica, prepara y se lleva a la práctica este ataque social a gran escala. Por eso nos vamos a Francfort: porque nuestra defensa precisa el ataque.

Es preciso trasladar las experiencias locales de los movimientos a un nivel ofensivo superior, más allá del territorio nacional al que se enfrentan los movimientos, para atenazar al Estado desde allí: a nivel europeo. Por eso nos parece una oportunidad reencontrarnos todos y todas en el ataque a la inauguración de la nueva sede del Banco Central Europeo, encontrarnos y unir nuestras fuerzas contra este enemigo común.

La diferencia de este acontecimiento con las movilizaciones del movimiento antiglobalización ya se hace patente: no nos limitaremos a movilizar decenas de miles de activistas para una cita concreta, sino que nosotros nos organizamos de antemano en una discusión internacional, más allá de Francfort.

Se trata de que toda la plebe de Europa se reúna en Francfort, todos los empleados al borde de un ataque de nervios, todos los pequeños burgueses estafados, todos los jornaleros y trabajadores despedidos, todos y todas quienes vemos el verdadero rostro del enemigo y lo queremos golpear.

Se trata de ofrecer una meta a la rabia difusa que crece en todas partes del continente. Hablamos de una rabia que se abre camino y de una revuelta que quiere saldar cuentas con todo lo que hemos sufrido a lo largo de los últimos años. Contra aquellos que lo habían ideado de forma central, desde sus oficinas de lujo y contra aquellas administraciones que en todas partes y cada día cumplen prestos las “recomendaciones” de los primeros.

Ver los morros aterrorizados de los burócratas y luchar juntas como movimiento es la mejor manera de salirnos del nuevo nacionalismo europeo. Ni Europa ni lo local ofrecen una alternativa a la ruina de los Estados nacionales. El hecho de que odiamos el Estado no implica que sucumbamos al dudoso encanto del Imperio. Al igual que los viejos Estados nacionales, Europa, es por una parte también una ficción y, por otra, una estructura de gobernar. Ni una cosa ni la otra nos resulta cercana. No nos queremos apropiar de Europa y de sus estructuras carcomidas, las queremos destruir. La ética de la renuncia, el dictado del rendimiento y la coacción de la autodisciplina no son compatibles con nuestra idea de felicidad y de vida.

Una nueva unión – un eje de la plebe

Hallamos la respuesta en la presencia directa de aquellos que resisten, aquellos que sobran en la Europa de una Troika que quiere que sucumban en su resistencia individual contra la obligación de la autooptimización incondicional. Nuestra resistencia contra este ataque concentrado y altamente organizado precisa una nueva idea de luchar juntos.

No hay nada peor que simular un ataque. Aunque somos perfectamente conscientes de que muchos de nuestros esfuerzos separados son simbólicos, aplaudimos cada ataque serio que no sólo visibiliza la protesta sino la hace sensible.

Son las luchas que se unen y no los gerentes o los expertos viajeros de los distintos movimientos. No solo por solidaridad sino también en interés propio. No nos malinterpretéis: reconocemos la fuerza y las buenas intenciones de las actuaciones solidarias – no obstante, la separación entre un “nosotros” y “ellos” le es inherente a la solidaridad. Se trata de superar esta separación – apostamos por una manifestación de todos y todas que están hartos y quieren recuperar su vida!

Con Blockupy y el M31 (Día de acciones contra el capitalismo – 31.3.2012) hubo dos intentos en los dos últimos años de visibilizar en las calles de Francfort la protesta contra la política de la Troika, la UE y Alemania. Las fuerzas del orden reaccionaron con irritación y una represión no esperada. En 2012 fueron prohibidas todas las acciones y el despliegue policial secuestró y paralizó toda la ciudad para sofocar la protesta. El año pasado, la policía se arrogó el papel de agente político e impidió la celebración de una gran manifestación autorizada por los tribunales.

No obstante, nuestras experiencias del mes de diciembre de 2013 en Hamburgo demostraron que podemos mantener nuestra capacidad de acción también en un estado de excepción, siempre y cuando actuemos de forma imprevisible y, por tanto, incontrolable. Un gran número de personas repartidas por toda la ciudad que actúen de forma decidida puede despistar incluso a un gran contingente policial.

Vemos la oportunidad de reunir las distintas luchas de Europa con ocasión de las protestas contra la inauguración de la nueva sede del BCE y aumentar de esta manera nuestra fuerza de choque. Nuestro objetivo tiene que ser percibir como un enriquecimiento mutuo las distintas formas de expresión de nuestra lucha, tal como está ocurriendo en las protestas contra los transportes de residuos nucleares.

La diferencia con los años anteriores consiste en que la protesta de este año no se desplegará en un día elegido por motivos simbólicos, ya que en la inauguración de la nueva sede del BCE nos encontraremos con los poderosos de Europa. Además hay que tener en cuenta que el centro financiero de Alemania no solo alberga el BCE y las sedes centrales de varios bancos multinacionales sino también sedes de numerosos consorcios aseguradores, inmobiliarios y de comunicación.

Tendrán que contar con nosotras

Creen que pueden actuar como si no existiésemos – sin embargo, ni siquiera comprenden a qué nos referimos cuando decimos que ya no nos someteremos a su mundo de autoevaluación continua, que nos escapamos a la vanidad de sus intervenciones. Han de pagar por su política de devaluación de todo lo vivo, de depauperación social y destrucción. Por todas las humillaciones en los pasillos de las oficinas estatales, por todas las presiones en el tajo, por la vergüenza que se siente ante la perspectiva de perder pronto la agilidad, juventud y flexibilidad exigidas. Y puesto que no dejan de agarrarse a su mundo, aunque cada día se hace más evidente que se está derrumbando; y puesto que no entienden otro lenguaje que el suyo, les diremos: que en algún momento vamos saldar cuentas…

Las insurrecciones que se han producido en los últimos años a nivel mundial han demostrado que la revolución sí es posible. También llama a la puerta de Europa – reventémosla.

LO QUE ES ES – LO QUE NO ES ES POSIBLE

(Einstürzende Neubauten)

Posted in ES

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ DESTROIKA

ΤΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ/ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015
ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ DESTROIKA ΣΕ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Poster Greek

Poster Greek

Γενικές απεργίες χωρίς αντίκρισμα, “μέρες δράσης” χωρίς επιρροή σε κάποιο στόχο που να αξίζει να λέγεται έτσι. Παντού – στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα – μοιάζει οι αγώνες να σκοντάφτουν πάνω στα εθνικά τους όρια. Το εθνικό επίπεδο, που για πολύ καιρό ήταν το πεδίο του πολιτικού αγώνα, τόσο για το κράτος όσο και για τους επαναστάτες – μετατράπηκε σε πεδίο παραίτησης. Μια παραίτηση που επιτρέπει στην εθνικιστική οργή να κερδίσει έδαφος.
Για εμάς το εθνικό κάδρο έχει προ πολλού ξεπεραστεί, κι αυτό όχι μόνο επειδή τα έθνη από πάντα ήταν συντηρητικές βλακείες. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα πια να κερδηθεί. Το κράτος σερβίρει οτιδήποτε μαγειρέψει η Τρόικα. Για εμάς υπάρχει πια μονάχα το τοπικό και το διεθνιστικό.
Η “Τρόικα” που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.), το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) και την Ευρωπαϊκή Κομμισιόν, ρυθμίζει και διαχειρίζεται, όχι μόνο ολόκληρα κράτη, προϋπολογισμούς, κυβερνήσεις, αλλά και τους όρους διαβίωσης των ανθρώπων, τους μειώνει σε παραγωγικές μονάδες. Το αίσθημα της εξουσίασης και της επιβολής από την αυτοαποκαλούμενη κεντρική Ευρώπη, σε πολλά μέρη του κόσμου αποτελεί καθημερινό βίωμα.
Όποιος μελετήσει λίγο τις μεθόδους του Δ.Ν.Τ., ξέρει ότι δεν αποσκοπεί μόνο στην στρατηγική του Σοκ. Το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα ακολουθούν μια διπλή στρατηγική: την βαναυσοποίηση των κοινωνιών μέσω μιας βίαιας αναδιάρθρωσης της οικονομίας, με ταυτόχρονη απορρόφηση αυτού του σοκ, μέσω της ενθάρρυνσης για την ίδρυση μικρών οικονομικών μονάδων. Ο στόχος: τα πάντα και οι πάντες να μετατραπούν σε επιχείρηση. Όμως και η πολυσυζητημένη σοσιαλιστική και
αλληλέγγυα οικονομία δεν αποτελεί κατάλληλη θεραπεία ενάντια στη στρατηγική του σοκ, αλλά, αντιθέτως, την αποτελεσματική της συμπλήρωση. Δε θέλουμε μια καλύτερη οικονομία, θέλουμε το τέλος των υπολογισμών, το τέλος της αξιολόγησης, το τέλος των μετρήσεων, το τέλος της λογικής των λογιστικών, τόσο στην αγάπη όσο και στην εργασία.
Στην πραγματικότητα βιώνουμε μια επιτηδευμένη καταστροφή του κοινωνικού, μια στοχοποιημένη φτωχοποίηση, μια επιταχυνόμενη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας και μια συνειδητή χρησιμοποίηση του ρατσιστικού κινήτρου. Η Γερμανία, ως ευρωπαϊκός ρυθμιστής όλων αυτών, είναι ο κατάλληλος παραλήπτης μηνυμάτων για όσους γίνονται στόχος αυτής της γενικευμένης επίθεσης στην κοινωνία. Είτε πρόσφυγες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους, στοχοποιημένοι που πρέπει όλο και περισσότερο να ανησυχούν για την επιβίωσή τους, είτε η μεσαία τάξη που μαζί με την ασφάλειά της χάνει και τις τελευταίες της ψευδαισθήσεις – θα δούμε ποιος θα είναι
συνοδοιπόρος μας σε αυτήν την πορεία.
Είναι καιρός να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ξαναεφεύρουμε τη συλλογικότητα και να οργανωθούμε.
Για πολλούς ήταν ακριβώς αυτό που έγινε στις πλατείες της Τύνιδας, του Κάιρο, της Μαδρίτης, της Κωνσταντινούπολης και που συνεχίζει να υπάρχει στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης, της Ρώμης και της Βαρκελώνης, παντού όπου μοιραζόμαστε τα χρήματα, τις τεχνικές, τη γνώση και ολόκληρη τη ζωή σε κοινό τόπο.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΠΙΚΑ, ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
Δεν έχουμε σκοπό να επαναλάβουμε τα δομικά μας λάθη, από το κίνημα ενάντια στην
παγκοσμιοποίηση: δεν επιθυμούμε επαγγελματίες ακτιβιστές-τριές, τελετουργικές συγκεντρώσεις, γενικόλογα και εν μέρει απονοηματοδοτημένα συνθήματα, που πάγωσαν την αντίστασή μας. Όχι χωρίς λόγο, πολλοί από εμάς σε συγκεκριμένη στιγμή του κινήματος, προτίμησαν να αγκιστρωθούν σε τοπικούς αγώνες, να αποσύρουν τους εαυτούς τους από την γενίκευση του παγκόσμιου, για να ξαναβρούν ένα κομμάτι πραγματικότητας.
Στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που έπνεε τα λοίσθια, ο δικτυωμένος αέρας δεν περιείχε αρκετό οξυγόνο, βλέπαμε ότι δίχως δικά μας κέντρα, δίχως ριζώματα και την ανάπτυξη υλικής δύναμης σε πραγματικούς τόπους τους οποίους κατοικούμε συλλογικά με την ψυχή και την εργασία μας, κι εμείς σύντομα θα μετατρεπόμασταν σε πολιτικούς, αντιπροσώπους, διαχειριστές. Η δόμηση μιας νέας αριστεράς το μόνο που κάνει είναι να τρέφει νέες ψευδαισθήσεις.
Παρατηρούμε ότι οι “τοπικοί αγώνες”, όπως αυτήν την εποχή οι αγώνες για τους χώρους στέγασης και ζωής, κερδίζουν νόημα. Κάποιοι από αυτούς με την ακτινοβολία τους μπορούν ακόμα και να δώσουν το ρυθμό της αντιπαράθεσης σε μια ολόκληρη χώρα: Val de Susa στην Ιταλία, Notre dame της εξοχής στην Γαλλία, Χαλκιδική στην Ελλάδα, Lampedusa του Αμβούργου της Γερμανίας. Παρ’ ολ’ αυτά, αυτοί οι αγώνες, ακόμα και σε τόπους που είναι κερδοφόροι, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό επίπεδο, και έτσι επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να τους
απονοηματοδοτούν ως ακραίες περιπτώσεις.
Θα ήμασταν χαμένοι αν παραμέναμε στο επίπεδο της αυτοεπιβεβαίωσης. Δεν συνάδει με την παγκόσμια επίθεση ενάντια στην κοινωνία, να τοποθετούμε απλά σε μια σειρά τους τοπικούς αγώνες και με τον όρο “κοινωνικές αντιστάσεις” να τους ενοποιούμε επίπλαστα.
Όπως αρκετοί αποχώρησαν πριν από 10 χρόνια από τη γενίκευση του παγκόσμιου, τώρα μοιάζει ότι ήρθε η στιγμή να αποχωρήσουμε από την έλξη του τοπικού, ακριβώς όταν το θεωρήσουμε εμείς αναγκαίο.
Παλεύουμε για – και με – τις εξεγερμένες συνοικίες, σπίτια, χερσονήσους και κοιλάδες στα μετόπισθεν. Αυτό διαφέρει ουσιαστικά από την κλασική δικτύωση αγώνων που ‘συσχετίζονται’, ως διασύνδεση πολιτικών αντιπροσώπων, με τις αποστειρωμένες διαδικασίες, που κυρίως εξυπηρετούν τον εαυτό τους – όπως και η κάθε γραφειοκρατία. Η αντιπροσώπευση δηλώνει την κάλυψη αυτού που απουσιάζει – ας την αντιπαραβάλλουμε με την πραγματική παρουσία των πολλών!

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΑΜΕ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
Όσο πιο απροκάλυπτα γίνεται η καταλήστευση, τώρα πια και στην Ευρώπη και η βία της υποταγής και του σωφρονισμού γενικεύονται, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η αντεπίθεση – η άμυνα υπέρ των δομών και των σχέσεών μας. Εκεί όπου αυτή η επίθεση στην κοινωνία σχεδιάζεται, προετοιμάζεται και υλοποιήται στην απαρχή της. Και για το λόγο αυτό πάμε Φρανκφούρτη: επειδή η άμυνά μας προϋποθέτει την επίθεση.
Είναι αναγκαίο η εμπειρία από τους τοπικούς αγώνες να μεταφερθεί σε ανώτερο οργανωτικό επίπεδο, πέρα από το εθνικό απέναντι στο οποίο παλεύουν τα κινήματα, ώστε να στριμώξουμε το κράτος από άλλη θέση: από ευρωπαϊκό επίπεδο. Να η ευκαιρία να ξαναβρεθούμε συλλογικά, στην επίθεση στα εγκαίνια της νέας έδρας της Ε.Κ.Τ., να συναντηθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι σε αυτόν τον κοινό εχθρό.
Η διαφορά αυτού του γεγονότος από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι ήδη ορατή: πλέον το θέμα δεν είναι η συνάντηση μερικών δεκάδων χιλιάδων ακτιβιστών-τριών, αλλά η οργάνωση, ήδη, μέσω μιας διεθνούς συζήτησης, πέρα από τη Φρανκφούρτη.
Στόχος είναι η συγκέντρωση των απόκληρων της Ευρώπης στη Φρανκφούρτη, όλων των υπαλλήλων στα όρια της νευρικής κρίσης, όλων των εξαπατημένων μικροαστών, όλων των μεροκαματιάρηδων και των απολυμένων εργατών-τριών, όλων εμάς που βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του εχθρού και θέλουμε να το χτυπήσουμε.
Σκοπός μας, η διάχυτη οργή που μεγαλώνει σε όλη την ήπειρο, να συγκεντρωθεί σε έναν στόχο.
Μιλάμε για μια οργή, η οποία σπάει τα φράγματα και διεκδικεί την δικαίωση για όλα όσα
υπομείναμε τα τελευταία χρόνια. Ενάντια σε αυτούς που από τα πολυτελή τους γραφεία
ενορχηστρώνουν κεντρικά όλα αυτά, και ενάντια στην διοίκηση που παντού και καθημερινά τα υλοποιεί.
Να δούμε τις τρομαγμένες φάτσες των γραφειοκρατών και ως κίνημα να παλέψουμε ο ένας δίπλα στον άλλον, αποτελεί την καλύτερη διέξοδο από τον νέο ευρωπαϊκό εθνικισμό. Η Ευρώπη, όπως και οι τοπικοί αγώνες, δεν αποτελούν εναλλακτική στα συντρίμμια των εθνικών κρατών. Το ότι μισούμε τα κράτη, δε σημαίνει ότι μας έλκει η αμφισβητούμενη αίγλη των αυτοκρατοριών. Η Ευρώπη, ως τέτοια, αποτελεί, όπως και τα εθνικά κράτη, από τη μια ψευδαίσθηση και από την άλλη, καθεστωτικό δόμημα. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο βρίσκονται κοντά στην αντίληψή μας. Δε θέλουμε να υιοθετήσουμε την Ευρώπη και τους θεσμούς της. Θέλουμε να την καταστρέψουμε. Μια ηθική της απάρνησης, μια δικτατορία της παραγωγής και η βία της καταπίεσης των εαυτών μας, σε συνάδει με το όραμά μας περί ευτυχίας, ούτε με το πώς φανταζόμαστε τις ζωές μας.

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ – ΕΝΑΣ ΑΞΟΝΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ
Την απάντηση τη βλέπουμε στην παρουσία εκείνων που αμύνονται, εκείνων που στην Ευρώπη της Τρόικας μετατρέπονται σε περισσευόμενους και που με την προσωπική τους αντίσταση ενάντια επιταγή για άνευ όρων βελτιστοποίηση της παραγωγικότητάς τους, είναι καταδικασμένοι να χάσουν. Στην αντίσταση σε αυτήν την συγκεντρωμένη και υπέρ – οργανωμένη επίθεση, χρειάζεται να αντιπαραβάλλουμε μια καινούρια έννοια του συλλογικού αγώνα.
Τίποτα δεν είναι χειρότερο από την προσομοίωση μιας επίθεσης. Αν και μας είναι απόλυτα σαφές ότι πολλές από τις κινήσεις μας είναι συμβολικές, χαιρετίζουμε την κάθε σοβαρή επίθεση, που μετατρέπει την διαμαρτυρία από απλά ορατή σε πραγματικά αισθητή.
Όχι οι μάνατζερ ή οι ταξιδιάρηδες ειδικοί των ξεχωριστών κινημάτων, αλλά οι ίδιοι οι αγώνες είναι αυτοί που ενώνονται. Όχι μόνο από αλληλεγγύη, αλλά και από προσωπικό ενδιαφέρον. Μη μας καταλάβετε λάθος: γνωρίζουμε τη δύναμη και την καλή πρόθεση της αλληλέγγυας δράσης – κι όμως, στην αλληλεγγύη ενυπάρχει ένας διαχωρισμός στο “εμείς” και στο “αυτοί”. Αυτό πρέπει να ξεπεραστεί – ένα βίαιο παρόν όλων αυτών που έφτασαν στα όριά τους και θέλουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους.
Ήδη τα δύο τελευταία χρόνια, με το Blockupy και με το Μ31 έγιναν προσπάθειες στη
Φρανκφούρτη να γίνει ορατή στο δρόμο η αντίδραση απέναντι στην πολιτική της Τρόικας, της Ε.Ε.
και της Γερμανίας.
Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού ήταν ακαριαία και απροσδόκητα κατασταλτική. Η
οποιαδήποτε δράση απαγορεύτηκε τον πρώτο χρόνο, ολόκληρη η πόλη βρέθηκε σε κατάσταση ομηρίας και ερημοποιήθηκε, ώστε να πνιγεί κάθε διαμαρτυρία. Πέρυσι, μια διαδήλωση που είχε εγκριθεί από το δήμο, απαγορεύτηκε από την αστυνομία, που σε αυτήν την περίπτωση λειτούργησε ως πολιτικός φορέας και όχι ως εκτελεστική εξουσία.
Η εμπειρία μας από το Αμβούργο, το Δεκέμβρη του 2013 μας έδειξε ότι ακόμα και σε κατάσταση εξαίρεσης μπορούμε να δράσουμε, όταν παραμένουμε απρόβλεπτοι και έτσι, μη ελέγξιμοι. Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που δρα αποφασιστικά, διασκορπισμένο σε όλο το αστικό τοπίο, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και μια μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στην αποτυχία.
Βλέπουμε την ευκαιρία, με τις διαδηλώσεις ενάντια στο άνοιγμα της Ε.Κ.Τ. 2014 να ενοποιηθούν οι ξεχωριστοί αγώνες της Ευρώπης και έτσι να αυξηθεί η δύναμη της επίθεσής τους. Στόχος πρέπει να είναι, όπως έγινε στις διαδηλώσεις ενάντια στην μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων, να κατανοήσουμε τις διαφορετικές εκδηλώσεις του αγώνα μας ως εμπλουτισμό του.
Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι, ότι η διαδήλωση φέτος δε θα πραγματοποιηθεί σε μια συμβολική ημέρα, αλλά στα εγκαίνια της Ε.Κ.Τ. Θα πέσουμε πάνω στους ισχυρούς της Ευρώπης.
Εκτός από αυτό, η οικονομική μητρόπολη στον ποταμό Μάιν, όχι μόνο φιλοξενεί την Ε.Κ.Τ. αλλά και διάφορα κεντρικά γραφεία πολυεθνικών τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, κτηματομεσιτικών επιχειρήσεων και εταιριών τηλεπικοινωνίας.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ
Αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν το λογαριασμό χωρίς εμάς – και δεν κατανοούν καν τι εννοούμε όταν λέμε ότι δε θα πειθαρχήσουμε άλλο σε έναν κόσμο συνεχούς αυτοαξιολόγησης, ότι αποσύρουμε τους εαυτούς μας από την μετρήσιμη επιρροή τους.
Η πολιτική τους, της απαξίωσης κάθε ζωντανού, της κοινωνικής φτωχοποίησης και της
καταστροφής, θα γίνει στόχος εκδίκησης.
Όλες αυτές οι προσβολές στους διαδρόμους των υπηρεσιών, το τρέξιμο μέσα στη ρόδα, σαν χάμστερ, η ντροπή του ότι σύντομα δε θα είμαστε αρκετά φιτ, νέοι και ευέλικτοι.
Και επειδή αυτοί προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τον κόσμο τους, τώρα που είναι πασηφανές ότι καταρρέει, και επειδή άλλη γλώσσα δεν καταλαβαίνουν, εμείς λέμε ότι θα λάβουν το λογαριασμό…
Οι παγκόσμιες εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων έδειξαν ότι η επανάσταση είναι εφικτή. Χτυπάει την πόρτα της Ευρώπης – ας την σπάσουμε.

Ότι υπάρχει, υπάρχει – ότι δεν υπάρχει είναι εφικτό να συμβεί.
(Einstürzende Neubauten)

Posted in GR

Destroika: Appello al contrattacco

Inaugurazione della nuova sede della Banca Centrale Europea | Francoforte | autunno 2015 |
Appello al contrattacco

Poster Italian

Poster Italian

Scioperi generali senza alcun risultato, “giornate di azioni” che non agiscono su alcun obiettivo che possa realmente meritare questa definizione, ovunque – in Portogallo, Spagna, Italia, in Grecia – le lotte sembrano essere prigioniere della dimensione nazionale. Il livello nazionale, che fu per lungo tempo il campo dell’iniziativa politica per eccellenza, sia per lo stato che per i rivoluzionari, è diventato il livello dell’impotenza. Un’impotenza che, rivoltandosi contro se stessa, lascia spazio a un odio nazionalistico che sta crescendo ovunque.

Non c’è più nulla da ottenere dall’ambito nazionale, e ciò non solo perché fa tanto comodo ad ogni reazione. È morto e seppellito. Lo stato oramai, non fa altro che servire ciò che la Troika prepara. Per noi esiste solo una dimensione locale ed una mondiale.

Questa Santa Alleanza (Banca Centrale Europea, Fondo Monetario Internazionale e Commissione Europea) di nome Troika, regola e gestisce non solo stati e governi, ma definisce le condizioni di vita degli uomini e delle donne, riducendoli a delle semplici risorse umane. La sensazione di essere dominati e schiacciati dall’autoproclamatosi « motore d’Europa » inizia ad essere percepita ai quattro angoli del globo.

Chiunque abbia studiato i metodi del FMI sa bene che non si limita ad una « strategia dello shock ». FMI e Banca Mondiale perseguono una doppia strategia: da un lato c’è effettivamente la brutalizzazione della società attraverso violente e forzate ristrutturazioni dell’economia, dall’altro il microcredito, usato come ammortizzatore sociale nell’ottica di fare emergere ovunque nuove piccole realtà economiche. L’obiettivo: trasformare tutto e tutti in imprese. Un’economia sociale e solidale non sarà quindi una cura a questa strategia, bensì ciò che la rende efficace. Non vogliamo un’economia migliore, vogliamo la fine dei calcoli, la fine della misura, la fine della mentalità da contabile, nell’amore come nelle officine – vogliamo la fine dell’economia.

Assistiamo di fatto, ad una deliberata distruzione del sociale, ad un impoverimento calcolato, ad una concentrazione acellerata di potere e ricchezza e alla strumentalizzazione cosciente dei rancori xenofobi. La Germania, come direttrice d’orchestra di quest’opera, è l’obiettivo ideale per tutti coloro che vogliono contrattaccare l’aggressione sociale di cui sono il bersaglio. Rifugiati che rischiano la propria vita, come tutti coloro che vivono in condizioni sempre più precarie. Il fu « ceto medio » che sta perdendo ogni sicurezza e con essa le ultime illusioni – è tempo di incamminarsi, di riprenderci le nostre vite, di organizzarsi.

Per molti, questo è ciò che accadde nelle piazze di Tunisi, del Cairo, di Madrid o Istanbul e che si sta diffondendo nelle strade di Salonicco, Roma o nei quartieri di Barcellona – ovunque dove mettiamo in comune denaro, mezzi e conoscenze, e la vita intorno a luoghi condivisi.

Dal locale a Francoforte

Non vogliamo ripetere gli errori commessi all’interno del movimento contro la globalizzazione: non vogliamo più attivisti professionisti, scontri rituali, parole d’ordine astratte e svuotate del loro significato che pietrificano la nostra rivolta. Non a caso molti di noi, ad un certo punto, hanno deciso di ancorarsi alle lotte locali, piuttosto che di vagabondare nell’astrazione del globale, per tornare a respirare un po’ più di realtà. Perché verso la fine del movimento noglobal; in tutte le reti che aveva generato, cominciò a mancarci l’aria. Senza i nostri luoghi, senza un legame forte con la terra, senza sviluppare una forza materiale nei territori che abitiamo, saremmo stati condannati a diventare una nuova generazione di politici, rappresentanti e amministratori.

È innegabile, che quelle che vengono chiamate « lotte locali » hanno assunto un’importanza inedita in questi ultimi anni. Alcune riescono a porsi al centro dell’attualità di interi paesi: la Val di Susa in Italia, Notre-Dame-des- Landes in Francia, Khalkidiki in Grecia, Lampedusa-Hamburg in Germania. Tuttavia queste lotte, anche laddove sembrano rivelarsi vittoriose, non riescono a superare un limite entro il cui i governi riescono a ridurle sempre a fenomeni marginali.

Rimanere in una dimensione di autoreferenzialità vorrebbe dire condannarsi alla sconfitta. Di fronte a un’aggressione sociale di questa portata globale, non basta mettere in fila le
« lotte locali » per farle apparire come un fronte, unito magicamente dalle dichiarazioni di solidarietà. Sembra che sia venuto il momento, come venne per coloro che dieci anni fa si svincolarono dall’astrazione del globale, di svincolarsi dall’attrazione del locale ; quantomeno questo è ciò che a noi appare necessario.

Lottiamo con alle nostre spalle tutta la forza dei quartieri resistenti, delle case occupate, delle penisole ribelli, delle valli in rivolta. Qualcosa di completamente diverso dalla classica rete di lotte “solidali” che non è mai altro che l’ alleanza opportuna tra diverse fazioni di politici, di rappresentanti che rendono tutto sterile a forza di « negoziare », e che si occupano sempre solo dei propri interessi. Come d’altronde ogni burocrazia. Si rappresenta solo ciò che è assente – è la nostra presenza in atto che opponiamo a questo mondo della rappresentazione.

Ecco perché saremo a Francoforte

Quanto più il sacheggio è spudorato, come lo è attualmente in Europa, quanto più la sottomissione e la disciplina sono generalizzate, profonde, tanto più è necessario contrattaccare – difendere le nostre forme di vita e le nostre amicizie, laddove sono confrontate a questa offensiva massiccia, già in corso o ancora in fase di progetto che essa sia. Ecco perché andremo a Francoforte : perché la migliore difesa è l’attacco.

Dobbiamo portare le nostre esperienze di lotta locali ad un livello di offensività più alto. La maniera migliore per sconfiggere gli stati nazionali che abbiamo di fronte, sarà quella di stringerli un una morsa, collocandoci direttamente come forza locale sul piano europeo. L’inaugurazione della sede della Banca Centrale Europea ci offre l’occasione per ritrovarci e unire le nostre forze contro un nemico comune.

La differenza con le mobilitazioni no global è immediatamente evidente: non si tratta di chiamare a raccolta qualche decina di migliaia di attivisti, di mobilitarli, ma di aprire ad una discussione internazionale che va ben oltre Francoforte.

Si tratta di coinvolgere la plebe di tutta Europa per convergere a Francoforte. Lavoratori sull’orlo di una crisi di nervi, cittadini truffati, migranti, precari e lavoranti a chiamata che vogliono finalmente vedere in faccia il nemico, vedere il suo vero aspetto e distruggerlo.

Si tratta di dare alla rabbia diffusa che cresce in tutto il continente un obiettivo chiaro e definito. Una rabbia per tutto quello che abbiamo sopportato in questi ultimi anni, che deve uscire dagli argini e arrivare a dare il benservito a tutti coloro che hanno diretto questa aggressione comodamente dai propri uffici, a tutte le amministrazioni che si sono assoggettate a realizzare questo disegno.

Vedere le facce terrorizzate dei burocrati e combattere uniti sarà la migliore ricetta per uscire da questo nuovo nazionalismo europeo. L’Europa non è un’alternativa alla rovina degli stati nazionali tanto quanto non lo è la dimensione locale. Se odiamo gli stati non dobbiamo certo lasciarci affascinare dalle sirene dell’impero. Come i vecchi stati nazionali, l’Europa è da una parte una finzione, dall’altra una struttura di governo. Noi siamo ostili all’una e all’altra. Non vogliamo riappropriarci dell’Europa e delle sue istituzioni marce, le vogliamo distruggere! La nostra concezione di felicità e la nostra idea della vita non sono compatibili con le loro lezioni di austerità ne con l’etica della rinuncia, dell’efficienza, dell’autodisciplina.

Una nuova internazionale: l’asse della plebe

La risposta alla situazione attuale sembra trovarsi nella presenza senza mediazione di tutti coloro che lottano, di tutti coloro che in Europa la Troika ha reso superflui, di tutti coloro che non si soddisfano più di una resistenza individuale alla dittatura dell’ottimizzazione.
Per fronteggiare l’offensiva in corso in ogni suo aspetto dobbiamo anche sviluppare un nuovo immaginario, una nuova idea di cosa significhi lottare insieme.

In tale situazione, non c’è nulla di peggio della simulazione di un attacco. Sapendo che i nostri sforzi, presi separatamente, hanno spesso un carattere simbolico, accogliamo con soddisfazione ogni attacco serio e che non si accontenti di rendere visibile il rifiuto, ma che inoltre lo renda sensibile.

Non dovranno essere i manager dei movimenti ed altri esperti a ritrovarsi, bensì le lotte stesse. Non per solidarietà ma per un interesse reciproco. Non fraintendeteci: conosciamo la forza dell’azione solidale, anche se la solidarietà implica una distinzione dubbiosa e confortevole tra un « noi » e un « loro ». È questa separazione che dobbiamo superare – tramite una manifestazione di forza di tutti coloro che vogliono riprendersi la propria vita.

Negli ultimi due anni a Francoforte ebbero già luogo proteste contro le politiche della Troika, dell’EU e della Germania (con i movimenti Blockupy e M31) e la risposta degli apparati repressivi fu inedita e brutale. Due anni fa, ogni azione fu impedita e un’intera città è stata praticamente sequestrata nel tentativo di soffocare la protesta. L’anno scorso una manifestazione autorizzata è stata vietata dalla polizia, che si comportò così facendo direttamente come attore politico e non più come semplice esecutore di ordini.

L’esperienza di Amburgo nello scorso dicembre ci ha però dimostrato che siamo in grado di agire anche in condizioni eccezionali, se riusciamo ad essere incalcolabili e quindi incontrollabili. Migliaia di persone disperse in tutta la città e determinate ad agire, possono rendere vana anche un’enorme mobilitazione poliziesca.

Crediamo che le manifestazioni contro l’apertura della sede centrale della BCE a Francoforte possano essere un’occasione per coinvolgere le diverse lotte in atto in Europa e quindi aumentare la loro forza d’urto. Come nel caso delle lotte contro i trasporti di rifiuti nucleari, dobbiamo percepire le diverse forme di lotta come qualcosa che si arricchisce reciprocamente e non come una serie contraddizioni paralizzanti.

La differenza con le esperienze passate è che questa volta non verremo per manifestare in una data simbolica, ma per marciare sulla testa dei potenti d’Europa che in questa circostanza saranno in città. Tra l’altro Francoforte è una metropoli che non ospita solo la sede della Banca Centrale, ma innumerevoli sedi di altre Banche, di multinazionali, di assicurazioni, di agenzie di comunicazione e di speculatori immobiliari.

Contate su di noi !

Credono di poter fare i loro conti senza di noi – e non vedono neanche che siamo sempre di più a disertare il loro mondo dell’autovalorizzazione permanente, a fuggire dalla loro mania della misura. Che vendetta sia per la loro politica di svalutazione, di immiserimento e di distruzione di tutto ciò che è vivente. Per tutte le umiliazioni subite negli uffici delle amministrazioni, per tutte le volte che ci hanno fatto correre come criceti in gabbia, per il timore di non essere abbastanza giovani, abbastanza atletici, abbastanza flessibili. E perché si ostinano a restare incatenati alla loro concezione del mondo, un mondo il cui tracollo è sempre più visibile. Dato che non capiscono altra lingua che questa, glielo diciamo chiaramente : ecco il conto – pagherete caro, pagherete tutto !
Le insurrezioni degli ultimi anni in vari luoghi del pianeta l’hanno dimostrato : la rivoluzione è possibile. Sta bussando alle porte d’Europa – facciamola entrare!

Cioè che è , è ! Ciò che non é, é possibile!
(Einstürzende Neubauten)

Posted in IT

Immobilien-Container im Europaviertel angegriffen

Frankfurt, 01.05.14

“Beim Immobilien-Info-Container im Europaviertel/Frankfurt wurde mal ordentlich gelüftet. In der Nacht zum 1. Mai haben wir die Scheiben eingeschmissen. Ein kleines Statement gegen die Stadtentwicklung: Gentrifizierung, Räumung besetzter Häuser, Verdrängungsprozesse.

Die Stadtentwicklung in Frankfurt kotzt uns an. Überall entsteht neuer unbezahlbarer Wohnraum für einige wenige mit viel Geld. Der Rest der Stadtbevölkerung wird mehr und mehr an den Rand der Stadt gedrängt. Sozialen Wohnungsbau gibt’s vor allem 30km außerhalb Frankfurts, die Innenstadt bleibt teurem Gewerbe und exklusivem Wohnen vorbehalten.

Das Europaviertel ist Paradebeispiel für diese Gentrifizierungsprozesse in Frankfurt. Hier entsteht ein neues Nobel-Viertel, während im benachbarten Gallus eine Hausräumung nach der anderen durchgezogen wird. Erst vor zwei Wochen wurden zwei Häuser direkt nach Besetzung wieder geräumt. Das kotzt uns an – und wir lassen diese Stadtpolitik nicht unbeantwortet. Die Immobilienfirmen sind Teil dieser Prozesse – deshalb greifen wir sie an.

Wir grüßen alle, die für selbstbestimmte Politik kämpfen.

  • Beteiligt euch an den Blockupy Aktionstagen im Mai: blockupy.org

Quelle: linksunten.indymedia.org

ABG-Holding und die Bundesanstalt für Immobilienaufgaben angegriffen

Frankfurt, 21. April 2014

“in der nacht des 21. april 2014 haben wir die büro der ABG-holding (gallus) und die bundesanstalt für immobilienaufgaben (nordend) mit steinen und farbe angegriffen. mit unserer aktion auf ihre fenster und fassaden wollten wir unsere ablehnung gegen ihre leerstands- und räumungspolitik zum ausdruck bringen.
die ABG-holding schafft mit dem verweis auf “den” markt durch neubau und sanierungen immer mehr hochpreisigen wohnraum. gleichzeitig zu steigenden mieten in stadtteilen wie bspw. gutleut und gallus oder ostend und bahnhofsviertel ist der bestand an gefördertem wohnraum seit jahren stark rückläufig und inzwischen weit unter den notwendigen bedarf gesunken.
auch ist sie verantwortlich für die räumung des besetzten hauses in der georg voigt strasse. sie droht den besetzer_innen weiterhin mit strafantrag und angeblichen zivilrechtlichen folgen.
ein weiteres beispiel ist die klage gegen den den mittellosen familienvater bernd, der aus seiner wohnung geschmissen wurde. er ist nur ein kleines beispiel für ihre rücksichtslose politik.
auch die bundesanstalt für immobilienaufgaben ist verantwortlich für leerstaende in der stadt. die nutzung der besetzer_innen in der weilburgerstrasse 17 wurde von ihnen nicht geduldet und sie reagierten mit einer raeumung und strafanzeigen gegen die besetzer_innen.
wenn unternehmen und institutionen wie diese weiter an ihren neoliberalen weg festhalten und ihre profitinteressen vor der schaffung preiswerten wohnraums für alle stellt, werden wir euch weiterhin mit teuren sanierungsarbeiten beschäftigen.
wir fordern für alle geräumten häuser die zurücknahme der strafanzeigen und der zivilrechtlichen forderungen gegen die besetzer_innen.
beteiligt euch auf allen ebenen am widerstand gegen die verdrängungspolitik. macht aktionen, seid kreativ und gemein. wir sehen uns spätestens im herbst zur eroeffnung der neuen EZB in frankfurt!”

Quelle: linksnavigator.de